"Książka o niczym" (The book of nothing), aut. John D. Barrow, USA 2000, PL 2015, książka
Czy "zero" równa się "nic"? Czy istnieje "pustka" rozumiana jako bezwzględna próżnia? Czy nasza wiedza jest wystraczająca, aby uchwyć i próbować opisać coś tak abstrakcyjnego, coś co zdaniem wielu nie istnieje?
Około 2/3 objętości książki dość barwnie, ze szczyptą humoru opisuje ewolucje pojęcia "zera" w różnych kulturach. To ciekawa, intelektualna podróż przez historię zmagań z matematycznym zapisem dużych i większych wartości. Autor odwołuje się do badań archeologicznych. Zabiera czytelnika do Ameryki Środkowej/Południowej, do piramid Majów, których wiedza astronomiczna i matematyczna od zawsze intrygowała badaczy. Podróżujemy także na obszar ówczesnego Babilonu, gdzie w dorzeczu Tygrysu i Eufratu rosła kultura Sumerów zapisująca tysiące glinianych tabliczek danymi matematycznymi odnoszącymi się do wielkości zbiorów, należnych podatków itp. Autor porównuje dokonania kultury arabskiej i hinduskiej, często odwołując się do tekstów czysto teologicznych i religijnych. Czyta się to z przyjemnością podziwiając erudycję autora. Z czasem jednak, w miarę odwracania kolejnych kartek zmierzamy w miejsce, gdzie autor jest wybitnym specjalistą, czynnym i uznanym naukowcem w dziedzinach kosmologii, matematyki i fizyki teoretycznej. Zaczynają się schodu...
Autor zabiera nas w kosmos, gdzie jak wiadomo króluje próżnia, która zbliżając się do znaczenia wyrażonego równaniem próżnia=nic, nie jest ani próżnią, ani tym bardziej niczym... Autor odlatuje w kierunku fizyki kwantowej, fal grawitacyjnych, podstaw funkcjonowania Wszechświata opisanych ogólną i szczególną teorią względności A. Einsteina. Było fajnie. Dalej pewnie też jest dobrze, ale nie dla mnie. Lektura z niełatwej, ale intrygującej wchodzi (dla mnie) na poziom próby odczytania węzełkowego pisma(?) Inków - kipu.
Doczytałem do końca. Wam też się uda! :)); kipu czeka :)
