środa, 30 września 2020

"25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy", reż. Jan Holoubek, PL, 2020, film, w kinach


 "25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy", reż. Jan Holoubek, PL, 2020, film, w kinach 

Bardzo mocny, prawdziwy, praktycznie paradokumentalny film o sprawie, ktora zna chyba kazdy, ale nie kazdy zna ponure szczegoly procesu, w ktorego wyniku Tomasz Komenda zostal wmanewrowany w gwalt i morderstwo nieletniej dziewczyny. Oprocz historii, ktora sama w sobie jest "gotowcem" na thriller, o jakosci filmu decyduja znakomite zdjecia (m.in. bliskie plany dajace mozliwosc sledzenia emocji bohaterow filmu), świetni aktorzy (Agata Kulesza  przyzwyczaila widzow do b. wysokiego poziomu gry, a Piotr Trojan - nowa twarz w polskimi kinie jest tak samo dobry jak A. Kulesza; autetntyzm granej postaci jest bliski 100%, znakomity zwlaszcza w scenach nieporadnosci, czułości w kontaktach z matka), reżyseria (tak, reżyser Jan Holoubek to syn TEGO Gustawa Holoubka i TEJ Magdy Zawdzkiej), a w tle muzyka Kazika. To co jeszcze mi sie podobalo to siermiężny autentyzm miejsc, postaci i sytuacji, a drażniła nielinearnie prowadzona akcja, czyli zbyt wiele przeskoków typu "6 m-cy wczesniej", "3 lata po procesie" itp. Byc moze mam slabszy refleks, ale moment kiedy akcja przenosi sie w czasie wymaga od widza chwili adaptacji, a przeskokow jest moim zdaniem zbyt wiele.

Dalem filmowi 7/10 w skali filmweb, czyli "dobry".

"25 lat niewinnosci" jest takze kolejnym dowodem na to, ze takie historie zdarzaja sie ludziom biednym. Bogaty moze wiecej. Nie jest to polska specjalnosc, dotyczy to kazdego systemu. Falszowanie dowodow, wymuszanie zeznan, naginanie rzeczywistosci zdarzaja sie wszedzie. Nie jestem pewien, czy takze wszedzie pokrzywdzony przez Państwo czlowiek czeka ponad rok na wyplate zasądzonego odszkodowania (nadal czeka na wyplate). Nie wiem, czy wszedzie przedawniaja sie przestepstwa falszowania zeznan/dowodow, prowadzace do skazania niewinnego czlowieka na 25 lat wiezienia. W naszym systemie winni TEJ zbrodni sa raczej bezkarni. 

I jeszcze jedno.                                                                                                                                                                                                                     Po wyjsciu z wiezienia Tomasz Komenda dostal jak sadze mnostwo propozycji reprezentowania jego osoby w procesie o odszkodawanie. Na stole leżały potencjalnie duze pieniadze. Tomasz Komenda przestal byc szarakiem-biedakiem. Jego adwokatem zostal Zbigniew Ćwiąkalski, minister sprawiedliwości w latach 2007-2009 w rzadzie Donalda Tuska. Jako adwokat-pelnomocnik Tomasza Komendy wszczal proces o zadośćuczynienie w wyniku ktorego uzyskal dla swojego klienta odszkodowanie w wysokosci 18 mln zł. Postrzegam to jako paradoks, swoisty chichot historii. System zabral Tomaszowi Komendzie 18-cie najlepszych lat zycia. Przedstawiciel Systemu wywalczyl dla Tomasza Komendy odszkodowanie w wysokosci 18 mln zl. Ciekawe, czy przedstawiciel Systemu podjął sie tej sprawy za "succes fee", czy zrobil to pro bono?                                                                      

czwartek, 24 września 2020

"Pochłaniacz", aut. Katarzyna Bonda, 2014, książka

 "Pochłaniacz", aut. Katarzyna Bonda, 2014, książka


Postanowilem odetchnac po lekturze "Na nieludzkiej ziemi". Pomyslalem o czyms lzejszym, rozrywkowym i przypomnialy mi sie dwie niezalezne rekomendacje, dwoch kolezanek wskazujacych na ksiazki Katarzyny Bondy. Pozytywne opinie dolecialy do mnie jakis czas temu, wiec szybko poprosilem o potwierdzenie pozytywnych opinii. Teraz nie bylo juz AŻ tak dobrze, ale nadal "warto przeczytac", a jesli juz to zaczac od "Pochłaniacza", pierwszej ksiązki z cyklu o niejakiej Saszy Załuskiej niezaleznej profilerce. Kolezanka, ktorej opinie odswiezalem, przyznala, ze do siegniecia po Bonde skonila ja opinia innego polskiego "kryminalisty" - Zygmunta Miłoszewskiego, ktory okrzyknal ja "królową polskiego kryminału". Do takich środowiskowych rekomendacji mam spory dystans. Ale... Chcialem dac glowie odpoczac. Okazalo sie, ze ksiazka jest dostepna w mojej lokalnej bibliotece. Pozyczylem, przeczytalem.

Pierwsze 100 stron rozczarowuje. To zawiazanie akcji. Nakreslone szybko, troche jakby "po łebkach". Potem, gdy autorka wprowadza glowna bohaterke - Sasze, jest zdecydowanie lepiej, co nie znaczy, ze rewelacyjnie. Pomimo tego, ze ksiązka od 100+ strony czyta sie fajnie, szybko, a ciekawosc konca powoduje, ze trudno sie od niej oderwac, to oceniam ja na 6 w 10-cio punktowej skali. Przeszkadzalo mi zbytnie oderwanie intrygi od twardych realiow, rzeczywistosci. To zawsze mi zgrzyta, mocno przeszkadza, gdy czytam ksiazki z obszaru fiction, poza science-fiction oczywiscie:) (pewnie dlatego wole czytac non-fiction)

Lektura "Pochłaniacza" nie wyzwolila we mnie nieodpartej potrzeby siegniecia po kolejne tomy z tego cyklu. Nie znaczy to jedank, ze zaluje czasu poswieconego na lekture tej ksiazki. Ostatecznie warto jest miec wlasna opinie, tym bardziej, ze tytul "królowej polskiego kryminału", nawet jesli nadany przez srodowisko, prowokuje do powiedzenia: sprawdzam. 

I jeszcze jedno. Sasza, główna postac "Pochłaniacza" slucha "Jism" kapeli Tindersticks. Fajny, mroczny kawalek, ktorego wcesniej nie znalem:)



poniedziałek, 21 września 2020

"Nowy wspaniały świat" (Brave New World), aut. Aldous Huxley, książka



"Nowy wspaniały świat" (Brave New World), aut. Aldous Huxley, książka

(google zmienilo (czyt. zespsuło) interface bloggera wraz z funkcjonowaniem wszystkich narzedzi [np. wstawianie i edycja foto]; zupełnie nad tym nie panuje; to co przez ostatnich 10 lat stało się intuicyjne, przestalo takie być; mam nadzieje, ze za jakiś czas udoskonale obsluge bloggera w nowej postaci)

O istnieniu tej książki, tym autorze dowiedziałem się (pośrednio) od Taco Hemingway'a… Taco wydal jakiś czas temu (2 lata?) plyte o tytule "Soma", który zgooglowalem i wyszlo na to, ze jest to bezpośrednie nawiązanie do "Nowego wspaniałego świata". Przeczytalem ja kilka tygodni temu kierowany opiniami znajomych, którzy porównywali te ksiazke do słynnej "1984" G. Orwella.

To ponura wizja "wspaniałego swiata" w którym nasza cywilizacja osiąga stan totalnej "szczęśliwości" dzięki zaawansowanym technologiom warunkowania biologicznego, sztucznemu zapłodnieniu pozwalającym na stworzenie ludzi-zombie pozbawionych wyższych uczuc, funkcjonujacych w społeczeństwie w ścisłych ramach wyznaczonych dla siebie ról. Wszechobecna, ale reglamentowana soma - narkotyk szczęścia, jest panaceum na wszelkie rozterki, problemy.
Ów "wspaniały świat" to sprowadzenie istoty bytu rodzaju ludzkiego do jedzenia, wydalania i kopulowania. Reszta, jakakolwiek nadbudowa jest pomijalna, a jesli przypadkiem, w wyniku błedu programowania genetycznego jakis osobnik zaczyna miec egzystencjalne rozterki - soma, duze rozterki - soma w wiekszej dawce.

Ksiazka zostala wydana w 1932 roku. Duzo wczesniej zanim G. Orwell napisal "1984". I chociaz w moim odbiorze pod wzgledem literackim "Nowy wspaniały świat" jest zdecydowanie slabszy od "1984" to wizja A. Huxleya siega dalej w przyszlosc, jest bardziej odwazna, radyklana w przwidywaniu kierunku rozwoju naszej cywilizacji.
Pytanie jak daleko jestesmy do realizacji wizji A. Huxleya jest oczywiste.
Na ile TERAZ realizowany jest ideał powszechnego szczescia?
Czy dzisiejsze: wygoda/łatwość bytu (nawet jeśli wydaje się tylko pozorna), powszechny konsupcjonizm, "piguła" (w różnych postaciach) na wszelkie rozerki nie sa aby tym o czym pisze A. Huxley?
Nie bede filozofował. Kazdy moze dokonac oceny na wlasna reke.
Lektura "Nowego wspanialego swiata" jest swietnym powodem do tego, zeby się zastanowic nad kierunkiem w ktorym podąża nasze społeczeństwo, cywilizacja.
 

 

środa, 16 września 2020

"Na nieludzkiej ziemi", aut. Józef Czapski, książka

"Na nieludzkiej ziemi", aut. Józef Czapski, książka


Nie da się tej książki przeczytać bez wzruszenia. Nie sposób jest nie płakać czytając wstrząsające relacje ze szpitala w Maszhedzie (Iran), w którym umierają dzieci cudem wyrwane z sowieckiej niewoli.
Relacja Józefa Czapskiego jest koszmarem, opowieścią świadka i uczestnika potwornych krzywd jakich doznali Polacy wzięci do sowieckiej niewoli w 1939r.


O Józefie Czapskim pisałem przy okazji publikacji jego życiorysu (tutaj). Nie będę wiec rozpisywal się na temat jego osoby. Jednak przy okazji tego posta, dla lepszego zrozumienia kim był, jaką rolę pełnił Józef Czapski w armii Andersa, kilka faktów:
- studiowal malarstwo w Petersburgu (swietny rosyjski),
- 1918r szukal w porewolucyjnej Rosji polskich oficerow,
- 1920r uczestniczyl w wojnie przeciw bolszewikom,
- 1939r został powolany do wojska, dostal się do niewoli, był więźniem Starobielska,
- 1941r zwolniony z obozu NKWD w Griazowcu zaciągnął się do armii Andersa (porozumienie
   Stalin-Sikorski, Rosjanie z oprawców staja się sojusznikami, zapada decyzja o formowaniu
   polskiej armii, z całej Rosji ciągną do Buzułuku, miejsca formowania armii Polacy uwolnieni
   z archipelagu gułag),
- 1942r był szefem referatu dochodzeniowo-dokumentalnego szukającego m.in. "zaginionych"  
  oficerow-więźniów Kozielska, Starobielska, Ostaszkowa,
- 1942r jako pełnomocnik gen. Andersa ruszył w misje poszukiwania "zaginionych" po terenie Rosji
   spotykając się osobiście m.in. z szefem NKWD,
- 1942r po ewakuacji armii Andersa na Bliski Wschód J. Czapski był szefem dep. Oświaty w armii
  Andersa; nadal dokumentował i szukał "zaginionych",
- 1944r opublikował "Wspomnienia starobielskie",
- 1949r wydał "Na nieludzkiej ziemi", Paryż, Instytut Literacki.
- 1969r wydał "Walka", Polska Fundacja Kulturalna, Londyn.
   (wszystkie 3 publikacje sa zawarte w tym, (foto) wydaniu na "Na nieludzkiej ziemi")

Książkę czyta się ciężko i powoli. Przytłaczający ładunek koszmaru jest tak duży, ze było mi trudno poświęcić na lekturę więcej niż około 2-3h/weekend. Józef Czapski pisze o tym co widzi, czego doswiadcza chłodno, bez zbędnej emfazy. Uzywa formalnego języka i trochę sztywnego stylu zdajac sobie z pewnoscia sprawę, ze TO o CZYM pisze jest upiorne, straszne i tak makabryczne, ze zbędne sa wszelkie stylistyczne zabiegi. Złowrogo spokojna, rzeczowa relacja. Zwala z nóg.

Myślę, że takie książki powinny być lekturą jeśli nie obowiązkowa to przynajmniej uzupelniajaca w końcowych klasach liceów i techników. Bez takich książek nie da się zrozumieć tego co dzialo się po II wojnie, stosunku niektórych srodowisk do Rosjan, zwłaszcza postrzegania Rosjan jako kolejnych po Niemcach okupantow, nie wyzwolicieli. Doświadczenia opisane w książce na cale lata kształtowały stosunek do Rosjan tych, którzy byli więźniami obozow pracy, ich rodzin i bliskich znajomych. Takie książki jak "Na nieludzkiej ziemi" daja wgląd z przyczyny dla których mnóstwo Polaków nie zdecydowalo się na powrot do kraju. Bezmiar zła jakiego doświadczyli ze strony Rosjan, kazal im słusznie obawiać się o swoje zycie, był przyczyna dla której rosyjskie deklaracje o przyjazni traktowali jako fałszywe.

Przeczytany przeze mnie egzemplarz "Na nieludzkiej ziemi" stal na polce w mojej priv bibliotece od niepamiętnych czasów (Czytelnik, 1990). Omijałem tę książkę. Wiedzialem, ze jest pełna potworności, realistycznych opisow cierpień, upokorzeń jakich doznawali Polacy w sowieckich obozach.
Jeśli jednak macie (podobnie jak ja) w pamięci odcinek z "Czterech pancernych", gdy Janek Kos, wyborowy strzelec z kołchozu zaopatrującego armie radziecka w futra, podejmuje decyzje o zaciagnieciu się do polskiej armii (tej kolejnej, Berlinga), a szef obozu-kołchozu nie chce Janka puścić tłukąc w zlosci protezą dłoni w zaśnieżoną barierke werandy... Jeśli pamiętacie jak Janek wraz z Szarikiem podróżuje przez Sowietskij Sojuz w towarzystwie nowopoznanych, rubasznych rosyjskich przyjaciół... Jeśli wreszcie na Waszych lekacjach historii o Katyniu mowilo się mało lub wcale, to lektura "Na nieludzkiej ziemi" jest  o b o w i ą z k o w a.
Jeśli zaś nigdy nie ogladaliscie "Czterech Pancernych", a Katyń, tak, znacie, ale nie interesuje Was poszerzanie wiedzy na ten temat, i tak warto jest przeczytać tę książkę, żeby przekonać się o sile człowieczeństwa.
…"wiecznie zielona jest złota gałąź życia"... - kończy jeden z rozdziałów Józef Czapski...

sobota, 12 września 2020

"Zawód: basista Stonesów" (The quiet one), reż. Oliver Murray, W. Brytania, 2019, film dokumentalny

"Zawód: basista Stonesów" (The quiet one), reż. Oliver Murray, W. Brytania, 2019, film dokumentalny

Film można (chyba) jeszcze zobaczyć w ramach festiwalu filmow dokumentalnych DOCS Against Gravity. W moim przekonaniu to obowiazkowa pozycja dla fanow Stonesow oraz dla wszystkich, którzy interesują się muzyka.
Bill Wyman, który opuścił kapele w 1992, był kronikarzem, filmowcem, fotografem rejestrującym i zbierającym pamiątki związane z The Rolling Stones. Zgromadził imponujace archiwum nie tylko filmow i zdjęć, ale także gadgetow związanych z Stonesami, ich trasami, koncertami. Z tego archiwum pochodzą wlasnie filmy i zdjęcia wykorzystane w filmie. Dla nich wlasnie warto jest poswiecic 1h 40 min potrzebnych na obejrzenie filmu.
Sam film rozumiany jako filmowe dokonanie nie powala na kolana - prosta historia Stonesow opatrzona komentarzem Billa Wymana plus jego archiwalia. Poprawna słodko-kwasna opowieść o zyciu muzyka z największej kapeli na Planecie. W tle oczywiście historia samych Stonesow, ale bez żadnych ekstrawagancji.  Elegancko i z umiarem. Nic prowokacyjnego, obrazoburczego.
Ale te zdjęcia, te filmy! Wiekszosc nigdy wcześniej nie publikowana, pokazujaca zycie kapeli od wewnątrz. Mnostwo smaczków, a przy okazji jak zwykle zestawienie The Beatles // The Rolling Stones.
"Czy pozwoliłbyś swojej córce na randkę z jednym ze Stonesow?" - pytała brytyjska prasa.
Byli w pewnym momencie wrogami publicznymi nr. 1 w Wielkiej Brytanii. Złymi chłopcami, którzy musieli wynieść się do Francji, żeby uniknąć klopotow i placenia podatkow.
Ale o tym zdecydowanie wiecej niż w filmie jest w książce  Keitha Richardsa i Jamesa Foxa "Życie"
Film nie konczy się wraz z odejściem Billa Wymana z The Rolling Stones. Okazuje się, że można znaleźć siłe, potrzebe szukania własnej muzycznej (i nie tylko) drogi, pozwalającej na odejście od kapeli-legendy.
Zaskakujaca, imponująca decyzja budząca szacunek dla Billa - cichego bas-gitarzysty o kamiennej twarzy. 
No i priv satysfakcja. Widzialem ich 3x live!
Tym, którym nie było to dane pozostają plyty i filmy...

czwartek, 10 września 2020

Fałszywa pandemia? Program "Warto rozmawiać" 2020.09.07, TVP VOD

Fałszywa pandemia? Program "Warto rozmawiać" 2020.09.07, TVP VOD

Emisja tego programu miała miejsce kilka dni temu, w późnych godzinach nocnych. Dyskusja w znacznej mierze wywolana była ksiazka o której pisałem wcześniej: "Fałszywa pandemia. Krytyka naukowców i lekarzy".
Myślę, że z powodu późnej pory emisji programu, plus całkowity (moim zdaniem) brak jego zapowiedzi, program mógł umknąć Waszej uwadze.
W moim przekonaniu warto poświecić 48 min. na obejrzenie i posłuchanie gości programu, aby mieć własne zdanie na temat pandemii.
Fałszywej?


link >>> Warto rozmawiać 

07.09.2020


W Europie rośnie opór wobec restrykcji sanitarnych. Krytyka poważnych naukowców, którzy kwestionują ograniczenia zalecane przez...
W Europie rośnie opór wobec restrykcji sanitarnych. Krytyka poważnych naukowców, którzy kwestionują ograniczenia zalecane przez WHO, jest nadal ignorowana. Czy ogłoszona właśnie w Polsce nowa strategia walki z wirusem ochroni nasze zdrowie, respektując wolność i szacunek dla prywatności?

Gośćmi programu są dr Mariusz Błochowiak (fizyk, autor książki „Fałszywa Pandemia"), dr Franciszek Rakowski (kognitywista, Centrum Modelowania UW), prof. Włodzimierz Gut (wirusolog, doradca Głównego Inspektora Sanitarnego) i Maciej Pawlicki (publicysta „Sieci”).

środa, 9 września 2020

Kopiec Powstania Warszawskiego, wtorek 2020.09.08, rowerowe

Kopiec Powstania Warszawskiego, wtorek 2020.09.08, rowerowe

Tradycyjnie, na Kopcu, z tylu pomnika płonie zapalone 1-szego sierpnia ognisko. Zgaśnie 
jako symbol powstańczej epopei po 63 dniach.
Wpadliśmy tam na rowerkach (godz. około 20:00), żeby dołożyć kilka naszych światełek.

poniedziałek, 7 września 2020

"Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście", aut. D. Kortko, M. Pietraszewski, 2016, książka

"Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście", aut. D. Kortko, M. Pietraszewski, 2016, książka

Potrzeba przeczytania czegos o gorach nachodzi mnie, kiedy upał, słońce i zero nadziei na ochłodzenie. Zwykle wpadam wówczas w faze czytania i czytam kilka pod rząd opowieści o Himalajach, zamaganiu się z gorami, mrozem, huraganowymi wiatrami. Bywa także, ze sa to książki-wspomnienienia żon/partnerek alpinistów, zarówno o tych, którzy w górach zostali i tych, którym udało się (jeszcze) z gór wrocic.
Tym razem było podobnie. Było goraco, jechałem do Mrągowa, konczylem właśnie "Pustynie Tatarow", w planie miałem czytaną obecnie "Na nieludzkiej ziemi" Józefa Czapskiego, ale uznałem, ze nie jest to lektura wakacyjna. Nie bez przygód (bo wirus i wejść do biblioteki nie można) pożyczyłem więc "Kukuczkę...." w lokalnej bibliotece.

Przecztalem te ksiazke błyskawicznie. Jest w moim przekonaniu szalenie ciekawa, a bohater biografii odbrązowiony, pełen ludzkich cech, także tych, które być może były rodzajem tajemnicy, o których bohater sam mowil wcale, lub niechętnie.
Nie, nie ma tutaj nic skandalizującego, nic co zostawialoby głębszą ryse na wizerunku herosa Himalajów, drugiego po Reinholdzie Messnerze zdobywcy korony Himalajow. Sa jednak rozne smaczki, wtręty, które w połączeniu z wiedzą o tamtych, słusznie minionych czasach, pozwalaja na budowanie wizerunku Jerzego Kukuczki w szerszym kontekście.
Beskidzki góral, który zginał w trakcie ataku szczytowego, przy probie wejścia południową, niezdobyta ścianę Lhotse w wyniku odpadniecia od ściany (1989). W rezultacie pęknieta lina, upadek w dwukilometrową czeluść był koncem sukcesow najlepszego polskiego himalaisty. Zupełnie jak z "Cienia wielkiej góry" (1975) Budki Suflera:

Ona przychodzi chytrze,
Bez ostrzeżeń i gróźb,
Krzyczy pękniętą liną,
Kamieniem zerwanym spod stóp,
Spod stóp.
Wszystko zaczyna się zwykle,
Jak każdy wspinaczki dzień,
Trudny dzień.
Ściana, droga pod szczyt,
A potem nagle krzyk - oooooo...

Jakby spełnienie się przepowiedni, dokonanie się nieuniknionego, tego co każdy chodzący w góry ma wpisane w swoją karme…

Jednak nie wszyscy, którzy wchodzą na osmiotysieczniki musza zginac. O tym tez jest w tej książce, bo parcie Kukuczki na zdobywanie, często wbrew zdrowemu rozsądkowi było powszechnie znane w srodowisku i niekoniecznie akceptowane. Kukukczka miał partnerow wspinaczkowych takich jak np.  Wojciech Kurtyka, którzy zrezygnowali z wchodzenia w Kukuczką uwazajac, ze cel nie uświęca środków i nadal żyją...

"Kukuczka..." to swiadectwo także tego, ze alpinizm/himalaizm był wówczas sposobem na bycie i zycie. Rodzajem ucieczki od szaroburej, socjalistycznej rzeczwistości, gdzie pasja plus niespodziewane, wywolane polskimi sukcesami wsparcie ze strony "aparatu państwowego" pozwalały na jaki-taki byt, ale w innym, fajniejszym swiecie. Organizacja, finansowanie wypraw w najwyższe góry to było (i jest) duże wyzwanie finansowe. Tutaj także trzeba było się sprawdzić, wykazac zapobiegliwoscia i przedsiebiorczoscia. Znani z prasowych tytulow polscy zdobywcy najwyzszch gor gromadzili fundusze nie tylko malując kominy, ale także przemycając pożądane w docelowym kraju towary, by w druga stronę, do Polski przywozić hinduskie ciuchy, czy półszlachetne kamienie. Uczestnictwo w wyprawach zagranicznych było opłacane w barterze np. kurtkami puchowymi, a sprzet np. uprzęże rodzimi himalaiści szyli sami, co czasami stawalo się przycznkiem do powstania wcale dużych, sportowych firm, takich np. jaki nieistniejący już Alpinus.

Jest w tej książce duuużo o żonie Kukuczki, Celinie (książka ma jej oficjalna, wyrazona na czwartej okładce akceptacje). Jest także króciutki rozdział zatytułowany "Celina". Wynika z niego, że żona nigdy nie stawiala Go w sytuacji wyboru: ona - góry. Nie wynika, czy kierował nią strach, że wyborem będą góry, czy przemawawiała za tym mądrość kochającej kobiety, która nie chciała stawiać swojego męża w obliczu ostatecznych wyborów. Bała się i czekała. A przecież był to czas, kiedy nie było telefonow sateliteranych, netu, GPS'ów, a zadzwonienie za granice było mission impossible… Więc strach towarzyszyl jej przez tygodnie, miesiące, był normą.
Jerzy Kukuczka zginął pod ścianą Lhotse. Jego ciała nigdy nie odnaleziono, ale w oficjalnym raporcie pod ktorym podpisali się wszyscy uczestnicy wyprawy napisano o pochówku w szczelinie lodowca. Odnalezienie ciala było bowiem podstawa do wypłacenia odszkodowania Rodzinie.
On odszedł, Żona i Synowie zostali…